Znów to samo. Jak przy każdej tragedii. Narodowa dyskusja. Miliony ekspertów, którzy góry znają tylko z obrazków. Wypowiada się każdy. Bo się klika. Bo się sprzedaje. Byłam w szoku, kiedy ludzie w poszukiwaniu informacji czy w celu wymiany zdań na temat tego, co się stało na Nanga Parbat, kontaktowali się nawet... ze mną.

Uwierzcie, nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie, co to znaczy być w Karakorum zimą na wysokości 7-8 tysięcy metrów. Nie jest w stanie sobie tego wyobrazić nikt, kto w takiej sytuacji się po prostu nie znalazł. Ja też nie. Byłam dużo niżej, coś tam czytam, sporo słucham, z kilkoma himalaistami miałam okazję porozmawiać i tylko mogę się domyślać, jak to jest. Kilkadziesiąt stopni mrozu, mała ilość tlenu w powietrzu, odpoczynek co dwa kroki, zaburzona percepcja, malejąca umiejętność oceny sytuacji, buntujący się organizm, któremu brakuje energii, siły i pożywienia... Igra się z losem. Nie myśli się racjonalnie.

Po co im to? Po co się w ogóle tam pchają? Czemu im życie niemiłe?

Można krytykować, kwestionować, oceniać, gdybać. Z poziomu ciepłego fotela sprzed monitora zawsze gada się najłatwiej. Tomek często działał na freestyle'u i bez odpowiedniego przygotowania. Ale nie ma sensu już tego roztrząsać, bo ostatecznie zginął człowiek. Człowiek, który miał marzenie i pasję taką samą jak ja. I obsesję na punkcie jednej góry. Tak samo jak ja.

Nie odpowiem za wszystkich. Nie odpowiem za niego. Nie wyjaśnię Wam. Mogę odpowiedzieć za siebie, mimo że to, co ja robię, nijak ma się do Himalajów i Karakorum. To, co ja robię i gdzie byłam, to jakieś sto tysięcy poziomów niżej. Ale to jest jedna miłość. Ponoć ludzie dzielą się na tych, którym nie trzeba tego tłumaczyć i takich, którym się tego wytłumaczyć nie da. Ja jednak spróbuję. Powiem Wam, po co. I jeśli dzięki temu wpisowi zrozumie chociaż jedna osoba, to znaczy, że było warto jednak się odezwać.

Nie łażę w góry, żeby być podziwiana ani po to, żeby być najlepsza. Robię to, bo czuję się wtedy szczęśliwa. Czy nie o to chodzi? Nie chcę, żeby moje życie ograniczało się do wiecznego dążenia do wygody i hedonizmu. Bo w moim odczuciu właśnie w ten sposób życia nie szanujemy. Mamy je jedno i fajnie byłoby je jak najlepiej przeżyć, doświadczać, a nie tylko zużywać powietrze. Dla jednych szczytem smakowania egzystencji jest melanż na Majorce, dla innych założenie rodziny, a dla jeszcze innych ciągłe sprawdzanie się. Ja chcę wiedzieć, ile mogę, na ile dam radę, przekonać się, gdzie jest moja własna granica i ją przekroczyć.

Samobójcy? Któryś himalaista powiedział kiedyś "nie idziemy tam po to, aby zginąć. Idziemy po to, żeby żyć". I to jest prawda. Często "na nizinach" czuję, że umieram. Przytłacza mnie codzienność, rutyna, ludzie kłócący się o nic, wielkie problemy rodzące się z małych rzeczy, obłuda, ignorancja. W górach to wszystko nagle znika. Wszystko staje się dużo prostsze. Kłopoty i rozterki zostają tam gdzieś na dole. Wskakuję w zupełnie inną rzeczywistość i muszę mieć tę odskocznię. Tam odnalazłam swój spokój. Jedyne, o co trzeba zadbać, to herbata, kawałek chleba i żeby w tyłek było w miarę ciepło. Liczy się tylko zaspokajanie najważniejszych potrzeb. Potrzeb, bez których człowiek nie funkcjonuje, a które na co dzień są tak oczywiste, że się nad nimi nie zastanawiamy. Bo przecież każdy ma ogrzewanie, poduszkę i coś w lodówce. Po powrocie z takiego wyjazdu bardziej doceniam to, co mam, inaczej patrzę na ludzi, tę prostotę z gór przenoszę do życia codziennego.

Góry pozwalają mi się rozwijać. I to w każdym aspekcie. Zarówno mentalnie, jak i pod względem fizycznym. Żeby dreptać coraz wyżej i wyżej, potrzebuję dobrej kondycji. Dlatego mam motywację, żeby dbać o siebie na co dzień. Żeby ćwiczyć, zdrowo jeść, unikać alkoholu i nie palić papierosów. Jedni biegają maratony, inni grają w tenisa, a ja chodzę w góry. Po prostu.

Przygotowanie do każdego wyjazdu to długa droga, która uczy konsekwencji, systematyczności i zmusza do walki z przeciwnościami, których u mnie ostatnio nie brakuje. I właśnie ta droga ma największy sens. Mimo różnych perypetii zdrowotnych, ciągle chcę sobie udowadniać, że dam radę, że one nie pokonają moich marzeń. Tym większa będzie później satysfakcja, jak uda się osiągnąć cel. Zdaję sobie sprawę z tego, że nigdy nie wejdę na ośmiotysięcznik. Ale nie dążę do tego. Moim celem jest stawianie sobie kolejnych wyzwań, podejmowanie prób i poczucie, że zrobiło się wszystko, co się zrobić mogło, aby zbliżyć się do sukcesu. A porażki tylko motywują do tego, aby znów spróbować. To uzależnia. A uczucia, które towarzyszy mi, kiedy stoję na jakiejkolwiek górze, nie da się porównać do niczego innego.

"Idę tam, żeby zakończyć to, co rozpocząłem. Ale najważniejszy nie jest szczyt, tylko droga, którą przeszedłem w ciągu tych lat" - powiedział Tomek w którymś z wywiadów. A przeszedł wyjątkowo długą i krętą. Siedem prób na Nanga Parbat. Nie odpuścił. W górach i dzięki nim stawał się lepszy. I ja też się staję.

Na zdjęciu: spotkanie z Tomaszem Mackiewiczem na stacji warszawskiego metra, marzec 2015.
 

Komentarze do wpisu: Dodaj nowy komentarz