Na Grenlandię?! I to jeszcze zimą?! Zamarzniesz! Okazało się, że jest… całkiem ciepło. W Nuuk przywitała nas temperatura pięć stopni poniżej zera. PIĘĆ! Pewnie nie takie wyobrażenia mieliście na myśl o Grenlandii zimą? A jednak globalne ocieplenie to nie mit. Latem potrafi być tu dwadzieścia stopni na plusie. Ale grasuje także… chmara komarów! Ponoć bez siatki na głowie nie ma co się wybierać na spacer. Nieco chłodniej było w Ilulissat. Tam temperatura wahała się między minus trzynaście a nawet minus dwadzieścia w nocy. Inaczej się to jednak odczuwa niż w Polsce. I człowiek też się inaczej ubiera. Nikt nie spaceruje w adidaskach i z gołymi kostkami ;).

 

Większym problemem są… ciemności. O tej porze roku, czyli w grudniu, w Ilulissat słońce nie wstaje w ogóle. Koło godziny 11:00 zaczyna robić się widno. Słońce zbliża się do horyzontu, ale się zza niego nie wyłania. Dzięki temu przez jakieś trzy godziny można coś zobaczyć. W połowie stycznia słońce wschodzi po raz pierwszy w nowym roku. Jest to ważny dzień. Do tego nawiązuje też symbolika flagi Grenlandii. Widnieje na niej czerwono-białe koło, nawiązujące do wschodzącego słońca.

 

Jak to jest z tą zorzą?

 

Dla mnie głównym celem podróży było sfotografowanie zorzy polarnej. A te występują w okresie jesienno-zimowym. Długie noce więc były moim sprzymierzeńcem. Tego samego nie mogę jednak powiedzieć o… chmurach. Logiczne – jak są chmury, nie widać zorzy. Czasem, kiedy zjawisko jest bardzo silne, przebija się przez parę wodną. Ale musi być naprawdę silne. A do tego nie miałam niestety szczęścia. Nuuk powitało nas dużym zachmurzeniem. Dowiedzieliśmy się, że zorza była widoczna dzień przed naszym przyjazdem. Dokładnie ta sama sytuacja powtórzyła się, kiedy dotarliśmy do Ilulissat. No pech. 

 

Kilka sekund później już jej nie było

 

 

Media społecznościowe mają moc. Już nieraz pomogły mi w podróży. Przeglądając przed wyjazdem ostatnie zdjęcia zrobione przez ludzi na Grenlandii, natknęłam się na fotografa mieszkającego w Nuuk. Zakochałam się w jego fotografiach z zorzą polarną w roli głównej i postanowiłam do niego napisać. Nie dość, że odpisał, to jeszcze ostatecznie wyszło tak, że jeździliśmy razem po okolicy w poszukiwaniu kolorowego nieba! Gdyby nie jego rady i doświadczenie, pewnie wróciłabym z niczym. W tym okresie zorze nie były zbyt intensywne i trzeba było się wysilić, żeby je dostrzec gołym okiem. Zupełnie inaczej widział je natomiast aparat, ustawiony na długie czasy naświetlania. To nie jest więc tak, że stoisz i widzisz. Nie jest też tak, że stoisz i podziwiasz przez godzinę. One są szybkie i zmienne jak cholera! Pojawiają się i zaraz znikają. Przydatna jest strona internetowa bądź aplikacje, dzięki którym można na bieżąco śledzić prognozy intensywności zorzy w danym regionie. Akurat podczas mojego pobytu na Grenlandii najlepsza widzialność była na Islandii. Kiedy jednak dotarłam tam dwa dni później, bo miałam przesiadkę, powitały mnie – a jakże – gęste chmury, porywisty wiatr i deszcz. Taka oto zima na Islandii. Dlatego cieszę się z tego, że mam jakąkolwiek zorzę na zdjęciach, ale wiem, że… jeszcze kiedyś uchwycę to dużo lepiej. 

 

Szedł gość z gitarą, chciał zdjęcie, to zrobiłam ;)

 

Ilulissat

 

Zachód słońca w Nuuk

 

Jeszcze raz zaprzęg psi w Ilulissat

 

Blokowisko w Nuuk