Taką mam passę ostatnio...

Stoję na przystanku na Krakowskim Przedmieściu obok Uniwersytetu Warszawskiego. Jest ciepły, przyjemny wieczór. Mimo zachęcającej aury, w centrum stolicy nie ma tłumów. Wakacje. Wtedy kocham to miasto. Zaczyna padać. - Jesteś piękną kobietą - słyszę zza pleców. - Teraz będziesz się musiała przez chwilę pomęczyć w moim towarzystwie ze względu na ten deszcz.

Przekręcam głowę. Po mojej prawej stronie stoi pan około pięćdziesiątki. Wygląda jak Gandalf z Władcy Pierścieni. Dłuższe siwe włosy, siwa broda. Bezdomny? Nie. Nie sępi na bułkę. Nie jest zaniedbany. Już mam odejść. Zmienić przystanek. Cokolwiek. Ale...

- Mam dowody, obciążające Hannę Gronkiewicz-Waltz. Udowodnię, że jest złodziejką - drastycznie zmienia temat. - Jakie? - dopytuję. Nie chce powiedzieć. Rozumiem tyle, że miał jakieś stowarzyszenie, które zostało rozwiązane przez partię rządzącą. Nienawidzi PO. - A przyznaję z ręką na sercu, sam na nich głosowałem - mówi z nutą żalu w głosie.

- Zobaczysz, pogrążę Waltz. Szkodzi temu miastu. Trzeba działać! - kontynuuje i zachęca do odwiedzenia jego strony na Facebooku i obejrzenia jakiegoś filmu. Facebook? Nie przypominał mi kogoś, kto może się udzielać w wirtualnym świecie. Pozory mylą albo znak czasów. Wariat? Bardziej wyglądał na zdesperowanego, któremu władza faktycznie bezpośrednio dała w kość. Może przez nią stracił dorobek życia? Nadjechał autobus.

Pół godziny do odjazdu do Kielc. Autobusu miejskiego jak na złość nie ma żadnego. Nie zdążę. Taksówka. - Za 25 minut muszę być przy Wilanowskiej. Damy radę? - pytam. - Raczej tak. Chociaż w tym popierdolonym mieście nigdy niczego nie można przewidzieć. Zresztą, miasto popierdolone jak cały kraj. Ale jeszcze tylko dwa lata - odpowiada taksówkarz. Nieźle. Może być ciekawie. - Odchodzi pan na emeryturę? - drążę. - Nie. Ja już jestem na emeryturze.

Przez czterdzieści lat mieszkał we Francji. Jego żona dostała pracę w Polsce. Podpisała kontrakt na pięć lat. Jeszcze dwa i wracają nad Sekwanę, do samego Paryża. Już się nie może doczekać. - Tam lepiej? - podtrzymuję rozmowę, chociaż wcale nie było to potrzebne. - Inaczej - stwierdza pan Andrzej, jak się okazuje, żandarm.

Jedzie niezwykle przepisowo. Nie przekracza prędkości ani nie nagina prawa. Zupełnie nie jak taksówkarz. - Wiesz co? Kiedyś we Francji na służbie zatrzymaliśmy Polaka, który jechał 110 km/h przy ograniczeniu do 40. Wyskoczył do nas niemal z pięściami, głośno krzycząc, czy nie widzimy, że to samochód dyplomatyczny. Kiedy zobaczył moją odznakę i to, że jestem Polakiem, to wkurwił się jeszcze bardziej, że rodaka zatrzymuję. Mnie nie wolno było mówić w innym języku niż francuski. W dodatku nie miał dokumentów. Debila nawet nie utemperowało to, że zasugerowaliśmy, że to może być kradzione auto. No to na ziemię i skuliśmy idiotę. Tak się skończyło. Później dołek na 24 godziny, kaucje. Pamiętaj, nie dyskutuj z żandarmami - przestrzega.

Dotarliśmy. Jest za pięć czwarta. Idealnie. - A dokąd jedziesz? - rzuca. - Do Kielc - odpowiadam. - Scyzorykowo? Dobrze mówię? - upewnia się taksówkarz, po czym wyciąga z kieszeni szarej kamizelki spory, czerwony scyzoryk. Żegna mnie szerokim uśmiechem.

Nie bójcie się rozmawiać. Rozmawiać z ludźmi. Pamiętajcie, każdy ma swoją historię. I wcale nie chodzi o wszystkich napotkanych na ulicy. To była tylko przenośnia. Rozejrzyjcie się. Może jest ktoś, kto czeka na odzew z Waszej strony. Może ktoś, z kim, myślicie, że się nie możecie dogadać? A często to tylko i aż kwestia normalnej rozmowy i wysłuchania. Bo mnie jakoś lepiej wychodzą rozmowy z obcymi niż z bliższymi...

Na zdjęciu: burza na warszawskim Bemowie (9 sierpnia 2013). Ta fotografia nie mogła nie trafić na bloga. Zawsze pasjonowała mnie siła natury i ekstremalne zjawiska atmosferyczne. Od kilku lat marzyłam, żeby "złapać" coś takiego. Jak widać, marzenia się spełniają. Jeśli czegoś bardzo się chce i robi wszystko w tym celu, to los daje nawet więcej. Już drugi raz się o tym przekonałam.

Komentarze do wpisu: Dodaj nowy komentarz