Słyszałam różne zdania na temat mojego wyjazdu do Stanów. Częściej byłam żegnana słowami "po co ci to" niż "powodzenia". Normalne. Przecież miałam już sporo mimo młodego wieku: jakieś tam doświadczenie, wyrobioną opinię, znajomości i dobry start. Tymczasem rzuciłam wszystko i wyjechałam, żeby spróbować czegoś nowego i sprawdzić siebie. Rozwijanie się na własną rękę… To takie… niedzisiejsze.

Znajomi mi czasem piszą, że mnie podziwiają i dodają otuchy. Fajnie, takie słowa zawsze są miłe i napędzają. Piszą też, że jestem odważna. Nie jestem. Boję się jak każdy inny. Większość z nich przyznaje, że to, co zrobiłam, to super sprawa, ale oni by się na taki krok nie zdecydowali, bo za dużo jest do stracenia. I się tak zaczęłam zastanawiać… Co jest do stracenia? Co ja straciłam? Nic mi do głowy nie przychodzi. Te wielkie straty dla niektórych to chyba za dużo przegapionych imprez.

Bo chyba nie o studia chodzi? Kto dziś idzie na studia, żeby studiować? Czym są dziś w ogóle studia? Ostatnio pewien nauczyciel akademicki w świetnym liście do Gazety Wyborczej napisał, że nie ma pojęcia, skąd w społeczeństwie wzięło się przekonanie, że one cokolwiek gwarantują. A już szczególnie te humanistyczne. "Studia są jak szwedzki stół. Dają spore spektrum możliwości. Każdy bierze sobie to, co mu odpowiada. Niektórzy nie biorą nic, a potem narzekają, że głodni" – trafił w sedno.

Nie masz pomysłu na siebie? Przede wszystkim idź na studia. Ponudzisz się trochę, dostaniesz papierek i będzie dobrze. Najlepiej na politologię, filologię albo filozofię. Bo modne. Po co komu ci politologowie czy filozofowie, kiedy tu do warsztatu albo na budowę ludzi potrzeba? Jeszcze dziesięć lat temu te same osoby poszłyby zdobywać zawód i byłyby w tym dobre. Miałyby dobrze płatną pracę. Ale trzeba iść na studia, bo jak nie, to matoł jesteś. Presja społeczna.

Co to znaczy być politologiem? To znaczy od czasu do czasu powiedzieć coś oczywistego w telewizji? To nie jest tak, że gardzę tym zawodem. Są wybitni politologowie. Mają posadę i renomę, ale nie dlatego, że skończyli studia, ale dlatego, że całkowicie poświęcili się temu, co robią. Ilu studentów politologii studiuje ten kierunek, ponieważ interesuje się polityką, regularnie śledzi prasę i próbuje prowadzić własne badania? A filozofia to już najgłupszy kierunek, jaki istnieje. Albo po prostu został źle nazwany. Lepiej brzmiałby jako historia filozofii, bo co to oznacza, że ktoś studiuje filozofię? Uczy się filozofować? No i co po tym można robić? A i jeszcze do tego wszystkiego dorzuciłabym kulturoznawstwo.

Taka żem mądra? Sama skończyłam jeden z tych głupich, przepełnionych i niepotrzebnych kierunków – dziennikarstwo. Tyle że ja wiedziałam, po co tam idę. Do momentu rozpoczęcia nauki w Warszawie już pracowałam w zawodzie trzy lata. Niemal równocześnie ze studiami rozpoczęłam praktyki w telewizji. Dla mnie te studia to był dodatek do pracy a nie odwrotnie, a ich stopień trudności pozwalał mi na zajmowanie się bardziej pożytecznymi rzeczami.

Byłam wyjątkiem. Znaczna część moich rówieśników nie wiedziała, po co tam jest. Przychodzili, robili co absolutnie niezbędne, a jak przyszło do zaliczenia praktyk albo napisania jakiegoś tekstu na warsztat, to skomleli, jakby im się robiło największą krzywdę. Nie dziwię się wykładowcom, z których wielu poddało się już chyba dość dawno. Na placu boju pozostali ci młodsi, którzy jeszcze mieli energię. Tak jak nasza pani magister od retoryki. Ona chciała nas czegoś nauczyć. Zależało jej. Napisać kilka zdań banalnej pracy domowej i oddać ją w terminie należało chociażby z szacunku do niej. A jednak tego też brakowało.

Przebalowało się pięć lat, a później od pracodawców wymaga się kokosów, pracy od godziny do godziny z przerwami na papierosy, kawę i ciasteczka oraz wolnych weekendów. Na początku musisz się pokazać i odpracować swoje za pietruszkę. Bez tego ani rusz. Najlepiej robić to w czasie studiów. Ale kto wtedy myśli o pracy i to w zawodzie? Absolwentowi bez doświadczenia nikt nie da pracy. Większość, oprócz dyplomu, nie ma nic i się dziwi, a wszystko zwala się na przestarzały system czy profesorów. Poziom nauki spada na życzenie studentów. Młodzi, wykształceni pozostają na bezrobociu. No bo oni przecież są po studiach i za 1000 zł robić nie będą.

Można w Polsce zarabiać. Można zgarniać po dziesięć tysięcy miesięcznie i nawet wcale do tego studiów nie trzeba. Znam takie przypadki. Wymaganie jest jedno – trzeba wymagać od siebie. Mówić prościej, trzeba zapieprzać. Uwierzcie, ludzie, którzy mają po dwa samochody i noszą marynarki Bossa w większości harują na to od rana do wieczora siedem dni w tygodniu. Tego jednak się nie widzi albo widzieć nie chce. I nie mówimy tutaj o skrajnych przypadkach, bo zaraz ktoś wyskoczy z jakąś z mafią czy innymi politykami. Studia są jak zakładanie rodziny. Jeśli ktoś czuje, że tego chce, jest na to gotowy i w pełni tego świadomy, to proszę bardzo. A jak nie, to po co?

Na koniec cytat z kawałka "Nic nie przychodzi łatwo" rapera VNM-a:
"(…) w majka daję ogień
Bo jak w życiu mam zaufać samej szkole to jak Pono ja pierdolę to
Ambicja? Może tak to się nazywa
Synu jeszcze będzie czas, by odpoczywać"

Na zdjęciu: indyk, zlatujący z dachu garażu – już ucieka przed Świętem Dziękczynienia? ;)

PS. Pewnie większość z was już wie o aktualizacji galerii na stronie. Mocno przebudowany został dział "podróże". Dodałam dużo nowych fotografii. Zapraszam do portfolio.

Komentarze do wpisu: Dodaj nowy komentarz